Ο Φιλοποίμην Φίνος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες παραγωγούς κινηματογραφικών ταινιών κατά την περίοδο 1950-1970, παρουσίασε περισσότερες από 175 ταινίες στο ελληνικό κινηματογραφικό κοινό.
Γεννήθηκε στην Τιθορέα το 1908 και ο πατέρας του, αν και γιατρός στο επάγγελμα, δραστηριοποιήθηκε στην κινηματογραφική επιχειρηματικότητα και του ανήκε ο θερινός κινηματογράφος Αλκαζάρ, από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους της εποχής του στην Αθήνα.
Εκεί ο Φίνος ήρθε σε επαφή με τον κινηματογράφο και τα τεχνικά του μέσα, τα οποία τον γοήτευσαν από παιδί. Πουλά όλα τα υπάρχοντά του και ιδρύει στο Καλαμάκι τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο». Γυρίζει την πρώτη του ταινία το 1938 «Το Τραγούδι του Χωρισμού», με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Λήδα Μιράντα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τον ίδιο να σκηνοθετεί για πρώτη και τελευταία φορά.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού πολέμου υπηρετεί στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, σε συνεργείο κινηματογραφικών λήψεων στο Αλβανικό Μέτωπο για τα «Επίκαιρα» της εποχής, ενώ αργότερα τραβάει πλάνα ντοκουμέντα από την περίοδο της κατοχής στην Αθήνα.
Οι Γερμανοί κατακτητές θα κατασχέσουν το μεγαλύτερο μέρος από αυτό το κινηματογραφικό υλικό και το 1944 θα εκτελέσουν τον πατέρα του με την κατηγορία της συνεργασίας με την Αντίσταση.
Ο Φίνος την ίδια περίοδο και συγκεκριμένα το 1943 θα ιδρύσει την εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ.
Η πρώτη ταινία της ΦΙΝΟΣ, «Η φωνή της καρδιάς», με πρωταγωνιστές τους Aιμίλιο Βεάκη, Αλέκο Λειβαδίτη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Δημήτρη Χορν και Καίτη Πάνου, έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαρτίου 1943 στον κινηματογράφο Rex της Πανεπιστημίου. Η Finos Films συνδέθηκε άρρηκτα με την λεγόμενη «Χρυσή εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου» και από τις ταινίες του Φίνου δημιουργήθηκαν και αναδείχθηκαν μερικοί από τους δημοφιλέστερους κινηματογραφικούς αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου.
Στο ενεργητικό του Φίνου περιλαμβάνονται ταινίες, πολλές από τις οποίες θεωρούνται κλασσικές, όπως “Χαμένοι Άγγελοι” (1948), “Ο Μεθύστακας” (1950), “Το Σωφεράκι” (1953), “Το Αμαξάκι” (1957), “Η Θεία Από Το Σικάγο” (1957), “Αστέρω” (1957), “Η Κυρά Μας η Μαμή” (1958), “Ο Ηλίας του 16ου” (1959), “Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο” (1959), “Η Αλίκη Στο Ναυτικό” (1961), “Ο Κατήφορος” (1961), “Μερικοί Το Προτιμούν Κρύο” (1963), “Κάτι Να Καίει” (1964), “Κορίτσια Για Φίλημα” (1965), “Η Χαρτοπαίχτρα” (1965), “Τζένη Τζένη” (1966), “Ραντεβού Στον Αέρα” (1966), “Η Αρχόντισσα Και Ο Αλήτης” (1968), “Η Δασκάλα Με Τα Χρυσά Μαλλιά” (1969), “Υπολοχαγός Νατάσσα” (1970), “Ορατότης Μηδέν” (1970), “Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι” (1971), “Η Μαρία της Σιωπής” (1973), “Ο Θανάσης Στη Χώρα Της Σφαλιάρας” (1976), για να αναφέρουμε μόνο μερικές εξ’ αυτών.
Συνεργάστηκε με πολλούς μεγάλους ηθοποιούς, ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Ζωή Λάσκαρη, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Μάρθα Καραγιάννη, η Τζένη Καρέζη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Γεωργία Βασιλειάδου κ.α.
Ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στην καριέρα της Ειρήνης Παπά, ωστόσο ποτέ δεν πίστεψε ότι η Μελίνα Μερκούρη θα μπορούσε να γίνει αστέρας της μεγάλης οθόνης, εξαιτίας του μεγάλου στόματός της. Έτσι, έχασε την ευκαιρία να βγάλει την εταιρία του εκτός των συνόρων, όταν αρνήθηκε την πρόταση να αναλάβει τη συμπαραγωγή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» (1960).
Τελευταία παραγωγή του ήταν η ταινία «Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται» (1977), με πρωταγωνιστή τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη. Αυτή αποτέλεσε την «ταφόπλακα» της ήδη χρεοκοπημένης «Φίνος Φιλμ».
Ο «πατέρας» του ελληνικού κινηματογράφου πέθανε στις 26 Ιανουαρίου του 1977, αρνούμενος να υπηρετήσει ούτε στιγμή την τηλεόραση, η οποία του προκαλούσε αποστροφή.
Πηγή: stereanews.gr