Το debate είχε ως βασικό θέμα την εκλογή του νέου αρχηγού του ΠαΣοΚ και, προς έκπληξή μου, η συζήτηση απέφυγε τις συνηθισμένες παλιομοδίτικες ρητορικές που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει ένας πολιτικός διάλογος ελεύθερος από λαϊκισμό και άσκοπες επαναλήψεις.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ξεχώρισε με την ήρεμη και συνεπή του στάση, όπου πρότεινε μια ηγεσία που εστιάζει στη συλλογικότητα, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα υπευθυνότητας. Από την άλλη πλευρά, η Άννα Διαμαντοπούλου, αξιοποιώντας την εμπειρία της, κατέθεσε προτάσεις για τη θεσμική σταθερότητα και τις μεταρρυθμίσεις, αναδεικνύοντας την εικόνα της ως έμπειρης πολιτικού.

Ο Παύλος Γερουλάνος, έντονα πειστικός στην τοποθέτησή του, ασχολήθηκε με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας, τονίζοντας την αναγκαιότητα για πραγματικές λύσεις. Η αντιπαράθεσή του με τον Χάρη Δούκα υπηρέτησε ως παράδειγμα της ανάγκης για πολιτικούς που προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις.

Η Νάντια Γιαννακοπούλου, με την δυναμική της παρουσία, εξέφρασε την ανάγκη για νέο αίμα και φρέσκιες ιδέες στην πολιτική. Ο Μιχάλης Κατρίνης, κρατώντας μια ήπια στάση, απέδειξε ότι η σταθερότητα μπορεί επίσης να είναι ένα σημαντικό στοιχείο.

Αυτό το debate δεν ήταν απλώς μια τυπική εσωκομματική διαδικασία, αλλά αντίθετα, ήταν γεμάτο αντιπαραθέσεις και ένταση. Δείχνει ότι το ΠαΣοΚ δεν επιθυμεί απλώς να επιβιώνει πολιτικά, αλλά αναζητά έναν νέο ρόλο στον δημόσιο διάλογο, με ελάχιστη αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η έλλειψη αναφοράς δεν ήταν τυχαία, υποδηλώνοντας την επιθυμία για αυτονομία.

Στο τέλος, ως κερδισμένοι αναδείχθηκαν κυρίως οι υποψήφιοι αλλά πρωτίστως το ΠαΣοΚ, που επιβεβαίωσε ότι διαθέτει τις δυνατότητες να συμβάλει σημαντικά στον πολιτικό διάλογο. Πηγή: tovima.gr