Στην ιστορία του σουρεαλισμού, ένας πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ κατατάσσεται ως ορόσημο. Απεικονίζει μια πίπα και έχει τον τίτλο «Αυτό δεν είναι μια πίπα». Ο πίνακας έχει πολλές ερμηνείες, κάτι που περιγράφει ακριβώς το κρυφό νόημα του σουρεαλισμού: δημιουργείς κάτι όμορφο και το ερμηνεύεις ξανά και ξανά μέχρι να νιώθεις κούραση. Αυτό το στοιχείο του σουρεαλισμού αναδεικνύει φαινόμενα, όπως τις ατελείωτες συζητήσεις γύρω από την ιδέα της «κεντροαριστερής αντιπολίτευσης» στην Ελλάδα.

Η κατάσταση της πολιτικής αντιπολίτευσης στη χώρα έχει ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Πρώτον, παρατηρεί κανείς ότι κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η κεντροαριστερή αντιπολίτευση, ούτε γιατί θεωρείται τέτοια. Δεύτερον, η κεντροαριστερή αντιπολίτευση δεν συνδέεται με μια πραγματική πολιτική στρατηγική. Σε άλλες δημοκρατίες, η αντιπολίτευση λειτουργεί ως μία συγκροτημένη πολιτική δύναμη που παρουσιάζει εναλλακτικές λύσεις για τη διακυβέρνηση, κάτι που φαίνεται να λείπει στην παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα.

Η πρόσφατη προσπάθεια της Ολγα Γεροβασίλη να σχηματίσει μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, επισφραγίζει την προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων απέναντι στη ΝΔ. Ωστόσο, η λογική που την υποστηρίζει μπορεί να είναι παραπλανητική. Υπάρχει ένα κενό στη σκέψη αυτού του σχεδίου, καθώς είναι ασαφές γιατί τόσοι πολλοί θα επιδιώξουν να ενωθούν τώρα, όταν δεν το έκαναν στο παρελθόν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μεγαλύτερη επιρροή και το ΠΑΣΟΚ βίωνε κρίση.

Η σχεδόν παράλληλη διαδικασία εκλογής ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, αν και φαίνεται να υλοποιείται με διαφορετικές εντάσεις, δεν έχει έως τώρα καταφέρει να αλλάξει την εικόνα της πολιτικής σκηνής. Οι κομματικές διαδικασίες φαίνεται να εξαντλούν τη ζωτικότητά τους σε εσωτερικές αναζητήσεις χωρίς να αναδεικνύουν ουσιαστικά ζητήματα διακυβέρνησης. Οι πολίτες μαθαίνουν μόνο για την αντίθεση στα καρτέλ και την ακρίβεια, αλλά δεν έχουν αποκτήσει μια σαφή εικόνα για τις προτάσεις ή τις στρατηγικές που προτείνονται.

Αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς, η πολιτική αυτή δεν αναδεικνύει ευρέως θέματα διακυβέρνησης, κάτι που είναι κρίσιμο για μια χώρα. Η κατάσταση αυτή φαίνεται να συμπυκνώνεται σε μια πολιτική κουλτούρα όπου η επιδίωξη της πολιτικής ενότητας είναι ο μοναδικός στόχος, αντί να κοιτάξει κανείς ουσιαστικά και προοδευτικά ζητήματα. Αν ο Μαγκρίτ ήταν παρών, ίσως να ζωγράφιζε μια κομματική συνεδρίαση και να την τίτλωνε «Αυτό δεν είναι πολιτική».

Πηγή: tovima.gr