Η ομάδα θεARTίστες ενώθηκε το 2015. Στο μυαλό τους βέβαια, η λέξη ομάδα γεννήθηκε από την πρώτη φορά που ένιωσαν τη δύναμη που έχει το σανίδι κάτω από τα πόδια τους. Παρέα βγαίνουν στο φως της σκηνής, παρέα γελάνε στα παρασκήνια, παρέα ησυχάζουνε τους φόβους τους.
Παρέα μαθαίνουνε το θέατρο, αυτή τη ζωντανή και εφήμερη τέχνη που χρειάζεται πολλά “μαζί” για να την περιγράψεις.
Από το 2015 ως το 2018, συνεργάζονται με την Ερασιτεχνική Σκηνή του Δη.Πε.Θε Ρούμελης και ανεβάζουνε τις κωμωδίες «Play On» του Rick Abbot, «To Κιόσκι» του Alec Coppel και το «Φτυστός ο Μακαρίτης» της Πένυς Φυλακτάκη, σε σκηνοθεσία Εύης Σταματίου. Το Play On ήταν μια κωμωδία που γέμισε το Δημοτικό Θέατρο Λαμίας για 11 παραστάσεις. Ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για εκείνους μιας και ο κόσμος τους στήριξε και ακόμη και σήμερα ακούνε λόγια που τους γεμίζουν συγκίνηση, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από τότε. Ακολουθεί «Το Κιόσκι» του Alec Coppel. Μια κωμωδία μυστηρίου γεμάτη ανατροπές και απολαυστικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της ομάδας. Η παράσταση ταξίδεψε σε φεστιβάλ και απέσπασε συνολικά 5 βραβεία, ανάμεσα στα οποία αυτό της καλύτερης παράστασης κοινού, και 1ου ανδρικού ρόλου για τον κ. Τσιμπούκα Κώστα. Το 2018, επιστρέφουν στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο και το «Φτυστός ο Μακαρίτης» της Πένυς Φυλακτάκη. Μια σπονδυλωτή κωμωδία σε ένα γεμάτο θέατρο για έξι συνεχόμενες παραστάσεις. Ήταν η τρίτη και ελπίζουν όχι η τελευταία συνεργασία με την Ερασιτεχνική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης.
Το 2020 ανεβάζουν σε δική τους παραγωγή την κωμωδία του Άκη Δήμου «Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης», με την απολαυστική Ήβη Κατσούνη στον ρόλο της Ιοκάστης Παπαδάμου και ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο που τους αντάμειψε με το παρατεταμένο χειροκρότημα του και φυσικά το γέλιο του.
Στην παιδική σκηνή έχουν παρουσιάσει δύο έργα το 2015, σε κείμενο και σκηνοθεσία της Εύης Σταματίου, το «Ποιος Άγιος Βασίλης» και «Ο Γλύκας των Χριστουγέννων».
Η Εύη Σταματίου (Σκηνοθέτης) και η Ήβη Κατσούνη (ηθοποιός) και ο Νίκος Αγγελακόπουλος (ηθοποιός) μίλησαν στα ΣΤΕΡΕΑ ΝΕΑ για τους ΘεARTίστες, την δύσκολη περίοδο που διανύουμε και για τα μελλοντικά τους σχέδια!
- Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα θεARTίστες;
Εύη Σταματίου: Το 2013, οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε ως μαθητές στο Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ήταν η χρονιά που ανεβήκαμε – κάποιοι για πρώτη φορά- στο σανίδι ανεβάζοντας ως Ερασιτεχνική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης την κωμωδία του Μποστ «Μήδεια». Μια εμπειρία που μας σημάδεψε και μας ένωσε. Τελειώνοντας την φοίτηση μας και έχοντας αναγνωρίσει την αξία αυτής της τέχνης στη ζωή μας, δημιουργήσαμε την καλλιτεχνική ομάδα «θεARTίστες».
Νίκος Αγγελακόπουλος: Από την αγάπη μιας παρέας νέων ανθρώπων για το θέατρο και τη θέληση να εξελίσσονται μέσα από αυτό.
- θεARTίστες. Πως προέκυψε το όνομα της ομάδας;
Εύη Σταματίου: Μια τυχαία αναφορά κάποιο δημιουργικό απόγευμα, την εποχή που αναζητούσαμε ταυτότητα. Αμέσως συμφωνήσαμε πως η λέξη ART μας περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε μιας και το θέατρο μας ένωσε, αλλά η τέχνη μας εξελίσσει. Σε όλες τις μορφές της. Και έτσι τα συνδυάσαμε.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Είναι ένα λογοπαίγνιο. Από τις λέξεις θέατρο και Art που σημαίνει Τέχνη.
- Πείτε μας λίγα λόγια για σας.
Εύη Σταματίου: Το θέατρο ήταν παιδικό όνειρο που πραγματοποιήθηκε στην ενήλικη ζωή μου. Εργάζομαι ως καθηγήτρια αγγλικών και το 2012 ξαναγίνομαι μαθήτρια στο Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ανεβαίνω στο σανίδι ως Μήδεια του Μποστ και ζω την μαγεία της σκηνής και των παρασκηνίων. Γνωρίζω ταλαντούχους ανθρώπους και μαθαίνω τη χαρά της συνεργασίας. Τελειώνοντας τον κύκλο σπουδών συμμετέχω σε παραστάσεις τοπικών ερασιτεχνικών και επαγγελματικών ομάδων έχοντας πάντα στο πλάι μου ανθρώπους από τους οποίους μαθαίνω. Με συνεπαίρνει αυτή η εφήμερη αλλά ανεξίτηλη τέχνη, η συνέργεια και ο κόπος που χρειάζεται για να ανέβει μία παράσταση. Ξεκινάω ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης στην Θεατρική Αγωγή στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα σχηματίζουμε την ομάδα θεARTίστες. Σκηνοθετώ την πρώτη μου παράσταση, το Play On σε παραγωγή ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, νιώθοντας τεράστια την ευθύνη των ανθρώπων που με εμπιστεύονται. Η επιτυχία της παράστασης και αυτά που πήρα από αυτή την εμπειρία μου δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να βαδίσω..το θέατρο είναι για εμένα κινητήριος δύναμη.
Ήβη Κατσούνη: Η σχέση μου με το θέατρο κρατάει αρκετά χρόνια. Πρώτη φορά ανέβηκα στη σκηνή στα μαθητικά μου χρόνια, το 1996, με τη συμμετοχή μου στο «Βιβλίο της ζούγκλας» που είχαμε ανεβάσει με το φροντιστήριο αγγλικών. Ακολούθησε ένα διάλλειμα αρκετών χρόνων, στη διάρκεια των οποίων τελείωσα το σχολείο, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και μετά το μεταπτυχιακό μου με θέμα «Βιώσιμη Ανάπτυξη και Διαχείριση Περιβάλλοντος» στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο μαγικό 2012 και τη φοίτησή μου στο Θεατρικό Εργαστήρι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης. Η συμμετοχή μου, όπως και πολλών από τα μέλη της σημερινής ομάδας, στην παράσταση «Μήδεια» του Μποστ που ανέβηκε από το Εργαστήρι εκείνη τη χρονιά, ήταν η απαρχή όσων ακολούθησαν˙ ο κύβος είχε ριφθεί, τίποτα πια δεν μπορούσε να μας σταματήσει.
Έτσι, από το 2015 και μετά που δημιουργήθηκαν οι θεARTίστες, υπάρχει μια συνεχής παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και συμμετοχή μας στα καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου γενικότερα.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Όλοι νιώθουμε πως είμαστε μέλη μιας ομάδας που κάνει τέχνη πάνω στο θεατρικό σανίδι. Χαρά μας αυτή η ομάδα να μεγαλώνει με ανθρώπους που αγαπάνε το θέατρο.
- Κάνετε παρέα και εκτός θεατρικής σκηνής;
Εύη Σταματίου: Μα φυσικά, πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μας έχουν ενώσει τόσο δυνατές εμπειρίες, έχουμε μοιραστεί άγχη, φόβους, γέλιο, κλάμα, κούραση, αναπόφευκτα ήρθαμε κοντά. Οι πρόβες μας είναι το πιο ασφαλές περιβάλλον και αυτή την αίσθηση την μεταφέρουμε και στη ζωή μας.
Ήβη Κατσούνη: Ναι! Με κάποιους ήμασταν φίλοι από πριν. Με κάποιους άλλους γνωριστήκαμε μέσα από το θέατρο. Στην αρχή ήταν αυτό που μας ένωνε, αλλά στην πορεία ανακαλύψαμε πως έχουμε πολλά κοινά. Δέσαμε πολύ όμορφα μεταξύ μας, γίναμε μια παρέα κι έτσι παραμένουμε μέχρι σήμερα… «Παρέα βγαίνουμε στο φως, παρέα γελάμε στα παρασκήνια, παρέα ησυχάζουμε τους φόβους μας».
Νίκος Αγγελακόπουλος: Φυσικά και κάνουμε παρέα. Παρόλο που τα προγράμματά μας διαφέρουν πάντα υπάρχει τρόπος και χρόνος να κάνουμε παρέα και να συναντιόμαστε για καφέ ή γύρω από ένα τραπέζι με μεζεδάκια ό,τι τραβάει η όρεξη του καθενός. Όλα αυτά δυστυχώς προ καραντίνας
- Πως δουλεύετε ως ομάδα;
Εύη Σταματίου: Με δύο κεντρικούς άξονες. Την δική μας εξέλιξη και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δύο άξονες που είναι αλληλένδετοι.
Η προετοιμασία ενός έργου θέλουμε να μας πηγαίνει μπροστά, να μας διδάσκει πράγματα για τη φύση του ανθρώπου, των σχέσεων, τη διαχείρισης καταστάσεων, έννοιες που μαθαίνουμε μελετώντας τον κάθε ρόλο ξεχωριστά και έπειτα ως μέρος ενός συνόλου. Συνεργαζόμαστε, ερευνάμε, πειραματιζόμαστε, νιώθουμε ασφάλεια να κάνουμε λάθη, να ανοιχτούμε, να χτίσουμε και να αποδομήσουμε, εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, ακούμε και λειτουργούμε πάντα ως ομάδα. Δεν υπάρχει «εγώ» ούτε πίσω ούτε πάνω στην σκηνή.
Και μετά από όλο αυτό, έρχεται το αποτέλεσμα το οποίο δεν είναι επιθυμητό μόνο αν γεμίσει το θέατρο. Δεν είναι μόνο αυτός ο γνώμονας της επιτυχίας για εμάς. Επιτυχία είναι αυτό το συναίσθημα ότι καταφέραμε κάτι εντελώς δικό μας. Και αν άρεσε και στο κοινό, τότε είμαστε διπλά ικανοποιημένοι.
Ήβη Κατσούνη: Μέσα από την πολύχρονη συνεργασία, έχουμε αναπτύξει κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η επιμονή, η υπομονή και πάνω απ’ όλα η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, πολύωρη απασχόληση και εξαντλητικές πρόβες για να πετύχουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα και μια αξιοπρεπή παρουσία στη σκηνή.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Καταρχήν όλοι μας είναι δεδομένο ότι αγαπάμε το θέατρο και το σεβόμαστε. Λειτουργούμε με βάση αυτό και μας βγαίνει η συνεργασία πολύ φυσικά. Σεβόμαστε τον ηθοποιό δίπλα μας, δεν κοιτάμε ο καθένας μας να αναδείξει το «φαίνεσθαι» αλλά την ουσία, το «είναι». Κάθε ρόλο που έχει παίξει ο καθένας από εμάς, είναι συνδυασμός βιωμάτων που χτίζουν τα χαρακτηριστικά του ρόλου. Υπάρχει η καθοδήγηση από την σκηνοθέτη και τη βοηθό της, υπάρχει και η αρμονία μεταξύ των μελών και ακόμη και το διαφορετικό βοηθάει, εκεί είναι το ζουμί. Η ομάδα έχει έναν μαγικό τρόπο να ενσαρκώνει τις οδηγίες, τα κλασσικά και μη, το διαφορετικό και το έντονο και να βγάζει πάντα ένα άρτιο αποτέλεσμα. Εκεί είναι και η μαγεία του θεάτρου.
- Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
Εύη Σταματίου: Να κάνουμε θέατρο σε οποιαδήποτε συνθήκη και να συνεισφέρουμε πολιτιστικά στον τόπο μας. Να αφήσουμε το δικό μας σημάδι στην πολιτιστική ταυτότητα της Λαμίας. Να μεγαλώνει η ομάδα μας και να μπορούμε να μεταφέρουμε στο σανίδι έργα με τη δική μας ματιά. Να δημιουργήσουμε ένα θεατρικό εργαστήρι το οποίο θα φέρει ανθρώπους όλων των ηλικιών σε επαφή με την υποκριτική, την σωματική έκφραση, το παιδικό θέατρο, την σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Τον κόσμο του θεάτρου με λίγα λόγια.
Ήβη Κατσούνη: Στόχος μου είναι πάντα η βελτίωση, η εξέλιξη πάνω σε αυτό που αγαπώ. Θα ήθελα σαν ομάδα να αφήσουμε, με το δικό μας τρόπο, το καλλιτεχνικό μας στίγμα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης και πέρα από αυτή. Μέσα από την τέχνη μας εξελισσόμαστε, γνωρίζουμε τον εαυτό μας, βγαίνουμε απ΄ το σκοτάδι στο φως. Αυτή είναι η μια πλευρά, η πλευρά του ηθοποιού. Από την άλλη, υπάρχει ο θεατής και η χημεία που θα πρέπει να αναπτυχθεί μαζί του για να νοιώσει την αλήθεια σου, να προβληματιστεί, να γελάσει ή να συγκινηθεί με τα πάθη σου…
- Πως περνάτε το δύσκολο αυτό διάστημα της καραντίνας;
Εύη Σταματίου: Το διάστημα αυτό είναι δύσκολο για όλους, κυρίως λόγω της έλλειψης φυσικής παρουσίας των ανθρώπων με τους οποίους μοιράζομαι κάτι τόσο δημιουργικό. Επομένως αναζητώ διεξόδους σε ό,τι με ευχαριστεί προσμένοντας την επιστροφή στην δική μου κανονικότητα. Παράλληλα ετοιμάζω ένα δικό μου θεατρικό έργο το οποίο ευελπιστώ να παρουσιάσω στο κοινό της πόλη μου.
Ήβη Κατσούνη: Αυτή την περίοδο δεν εργάζομαι, οπότε το διάστημα της καραντίνας για εμένα αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για διάβασμα και περισυλλογή. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν οι διαδικτυακές συναντήσεις με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας όπου συζητάμε τους προβληματισμούς μας και σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματά μας.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Θα μιλήσω για εμένα, τις περισσότερες ώρες εντός οικίας, με την οικογένειά μου. Παρατηρώ τους ηθοποιούς που βλέπω στην τηλεόραση, μπαίνω στη διαδικασία της ανάλυσης του ρόλου αρκετά συχνά, όπως κάνουμε εμείς στην ομάδα μας όταν προετοιμάζουμε ένα θεατρικό έργο. Επικοινωνούμε μεταξύ μας διαδικτυακά και αναζητούμε το επόμενο θεατρικό μας ταξίδι, καλά να είμαστε πάνω απ΄ όλα.
- Πως βλέπετε το παρόν και το μέλλον του θεάτρου αυτή την περίοδο που διανύουμε;
Εύη Σταματίου: Είναι πασιφανές το πλήγμα που δέχτηκε η τέχνη και οι καλλιτέχνες γενικότερα αυτή την περίοδο. Η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων στέρησε τη δουλειά όχι μόνο στους ηθοποιούς αλλά και σε πολλά επαγγέλματα χάρη στα οποία υπάρχει η τέχνη του θεάτρου. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι το πόσα μικρά θέατρα δεν θα μπορέσουν να επανέλθουν μετά από αυτή την κρίση. Βλέπω τα μεγάλα θέατρα να προσαρμόζονται και να επιβιώνουν χάρη στην ευχέρεια να αναμεταδώσουν τηλεοπτικά τις παραστάσεις τους, όμως αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν όλοι να υποστηρίξουν. Αισιοδοξώ όμως πως θα είναι τέτοια η δίψα του κοινού για παραστάσεις όταν λήξει όλο αυτό που η ανάκαμψη θα είναι γοργή.
Ήβη Κατσούνη: Η πανδημία έχει επιφέρει καίριο πλήγμα στο χώρο του θεάματος και στο θέατρο ειδικότερα. Αν και η ζωντανή επαφή του ηθοποιού με τον θεατή δεν είναι δυνατό να υποκατασταθεί, μέχρι να ανοίξουν και πάλι, έστω και υπό όρους τα θέατρα, αποτελεί μονόδρομο να καταφύγουμε στην τεχνολογία, όπως και σε τόσους άλλους τομείς δραστηριότητας τους τελευταίους μήνες. Ανάσα ζωής βέβαια έδωσε η λειτουργία των θεάτρων στη διάρκεια του καλοκαιριού. Η συμβολική λειτουργία, για παράδειγμα, του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με αυστηρούς κανονισμούς, κράτησε ζωντανό το πολιτιστικό τοπίο χαρίζοντας στιγμές ανάτασης και δίνοντας τον τόνο για την προσαρμογή των καλλιτεχνικών δρώμενων στη νέα πραγματικότητα. Πιο δύσκολα τα πράγματα για τους κλειστούς χώρους στη διάρκεια του χειμώνα, φέρνουν την χρήση των νέων τεχνολογιών στο προσκήνιο. Θα ήταν ευχής έργο ανάλογες δράσεις να αναπτυχθούν ευρύτερα και στην περιφέρεια με απαραίτητη την οικονομική στήριξη από την πολιτεία.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Στο παρόν κοιτάμε για το μέλλον έτσι ώστε στο μέλλον να χαιρόμαστε το παρόν στην ομάδα μας. Το θέατρο, όπως έχει φανεί στο παρελθόν, έχει αντέξει χιλιάδες χρόνια. Δε θα χαθεί και τιμή μας και χαρά μας να αποτελέσουμε έστω και μια κουκίδα από τη ζωή του ως ηθοποιοί.
- Τι χαρίζει το θέατρο στη ζωή σας; Τι σας δίνει δύναμη και πίστη;
Εύη Σταματίου: Το θέατρο είναι ένα παράθυρο στις ζωές ανθρώπων που ζουν καταστάσεις τις οποίες δε θα βιώσουμε ποτέ, αν όμως τις μελετήσουμε θα μάθουμε να ζούμε καλύτερα τη δική μας ζωή. Ένα παράλληλο σύμπαν, μια άλλη πραγματικότητα που μας κάνει να ζούμε πολλές ζωές ταυτόχρονα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει το θέατρο μαζί με αυτά που μοιράζομαι με την ομάδα μου. Έχω βαθιά πίστη στους ανθρώπους. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν αφορμές να δημιουργούμε και ιστορίες να αφηγούμαστε.
Ήβη Κατσούνη: Το θέατρο για μένα είναι εσωτερική ανάγκη. Είναι τρόπος έκφρασης. Στο σανίδι απελευθερώνομαι. Είμαι εγώ και ταυτόχρονα είμαι κι ο ρόλος που υποδύομαι. Είναι εκπληκτικό το πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μπορείς να γίνεις στο θέατρο, πόσες διαφορετικές ζωές να ζήσεις, πόσα διαφορετικά συναισθήματα να νοιώσεις.
Το ανέβασμα μιας παράστασης βέβαια, αποτελεί για όλη την ομάδα μια επίπονη και μακρόχρονη συλλογική διαδικασία που ξεκινάει από την επιλογή του έργου και καταλήγει στο χειροκρότημα του κόσμου, κι από κει…. στο ταβερνάκι που θα χαλαρώσουμε όλοι μαζί και θα αποτιμήσουμε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας. Ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίνεται το κοινό και η ζεστασιά που εισπράττεις σε αποζημιώνουν για όλους τους κόπους. Η αποδοχή αυτής της προσπάθειας από τον κόσμο είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς και πάντα έτοιμους για το επόμενο βήμα.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Το θέατρο δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα που δε θα έκανες στη ζωή σου, δε θα τα δοκίμαζες, δίχως να έχεις τις επιπτώσεις. Μπορείς να μεταμορφωθείς πάνω στη σκηνή, να το κάνεις βίωμα, να δώσεις στο κοινό και ταυτόχρονα να πάρεις από αυτό. Αυτά είναι που δίνουν τη δύναμη και την θέληση να συνεχίσουμε να κάνουμε θέατρο, παρά το πρόγραμμα της καθημερινότητας και τους ξέφρενους ρυθμούς.
- Ανεβάσατε κάποιες από τις παραστάσεις σας online. Υπάρχει ανταπόκριση; Μπορεί να καλύψει μια διαδικτυακή προβολή, το κενό που δημιουργεί η παύση του θεάτρου;
Εύη Σταματίου: Με την ευγενική συγκατάθεση των δημιουργών «Το Κιόσκι», το «Φτυστός ο Μακαρίτης» και το «Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης» είναι διαθέσιμα για on-line προβολή στο κανάλι μας στο YouTube. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη, με ενδεικτικό αριθμό τις 4000 προβολές σχεδόν για την τελευταία μας παράσταση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση θέασης μιας παράστασης στον φυσικό της χώρο. Από την ώρα που θα κοπεί το εισιτήριο μέχρι το τελευταίο χειροκρότημα, μπαίνεις σε μία θεατρική σύμβαση την οποία δεν μπορεί να σου την χαρίσει η τηλεθέαση.
Ήβη Κατσούνη: Σίγουρα ναι! Τα μηνύματα που λάβαμε από μεγάλο αριθμό ατόμων που παρακολούθησαν διαδικτυακά τις παραστάσεις μας είναι συγκινητικά και ταυτόχρονα ενθαρρυντικά. Ας μη γελιόμαστε όμως, τα όποια «like» σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τη ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας και τη «μέθεξη» του θεατή σε μια ζωντανή παράσταση.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Είμαι λάτρης της τεχνολογίας, τη θεωρώ ως δυνατό εργαλείο και βοήθημα για τον άνθρωπο. Όμως δεν είναι τυχαίο πως το θέατρο, εδώ και χιλιάδες χρόνια, αποτελείται τουλάχιστον από τα εξής χαρακτηριστικά: ηθοποιός και θεατής στον ίδιο χώρο. Η αμοιβαία μεταδοτικότητα δεν επιτυγχάνεται στον ίδιο βαθμό δίχως τη φυσική παρουσία του ηθοποιού και του θεατή. Μπορεί μια online προβολή να καλύψει εν μέρει την παύση του θεάτρου, αλλά επειδή το έχω βιώσει, φαντάσου να παίζεις μια κωμωδία, να γίνεται κάτι ξεκαρδιστικό στη σκηνή και να μην ακούς εσύ, ο ηθοποιός, τα γέλια του κοινού, το χειροκρότημα. Όμως από το καθόλου θέατρο, ας υπάρχει το online…
- To θέατρο στην επαρχία έχει περισσότερες δυσκολίες από την Αθήνα; Είναι εξοικειωμένος ο κόσμος της επαρχίας με το θέατρο;
Εύη Σταματίου: Με μεγάλη μου χαρά δηλώνω πως είναι και πως με τα χρόνια δημιουργείται κοινό θεατρόφιλο, με κριτήριο αισθητικής, άποψη και προτιμήσεις. Αυτό που μένει να αυξηθεί δεν είναι ο αριθμός θεατών, αλλά ο αριθμός παραστάσεων στην επαρχία. Ειδικά στη Λαμία, με ένα θέατρο στολίδι αλλά και με εναλλακτικούς χώρους που θα καλωσορίσουν μικρότερες παραγωγές, ελπίζω τα θεατρικά μας βράδια να είναι περισσότερα.
Ήβη Κατσούνη: Πρωταρχικής σημασίας για ένα ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα σαν το δικό μας στην επαρχία, όπου οι επιλογές ψυχαγωγίας είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες, είναι η δυνατότητα που δίνει, πιστεύω, σε όλους, ανεξάρτητα από ηλικία και οικονομική κατάσταση, να έρθουν σε επαφή με την τέχνη και να απολαύσουν εμβληματικά έργα κατανοητά από όλους, που πέρα από την ψυχαγωγία, δίνουν και τη δυνατότητα προβληματισμού.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Για εμένα το θέμα με την επαρχία είναι ο περιορισμένος των θεατών. Δεν πιστεύω πως στην επαρχία το ποσοστό του κοινού στο θέατρο έχει μεγάλες διαφορές με αυτό της Αθήνας. Ευτυχώς για εμάς, δεν έχουμε παίξει σε άδειο θέατρο ποτέ. Μπορεί να φαίνεται ότι χαϊδεύουμε τα αυτιά μας αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Το κοινό της επαρχίας έχει ανάγκη από θέατρο. Εξάλλου, πιστεύω πως έχει μεγαλύτερη ευελιξία στο πρόγραμμα του ένας κάτοικος της επαρχίας σε σχέση με αυτόν σε μια μεγαλούπολη και έχει καλύτερη πρόσβαση στο θέατρο. Ολοένα και περισσότερες θεατρικές ομάδες υφίστανται στην επαρχία, κάτι που δείχνει πως υπάρχει μια εξοικείωση με το θέατρο
- Πως ονειρεύεστε το άμεσο μέλλον;
Εύη Σταματίου: Το ονειρεύομαι θεατρικό. Να ενωθώ πάλι με την ομάδα μου και να ξεκινήσουμε πρόβες σύντομα.
Ήβη Κατσούνη: Ονειρεύομαι ένα μέλλον που θα είμαστε πάλι ελεύθεροι να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, σε αυτά που αγαπάμε να κάνουμε, στους δικούς μας ανθρώπους. Ονειρεύομαι ένα μέλλον με ανοιχτά θέατρα και χώρους πολιτισμού γενικότερα. Νομίζω πως ο κόσμος έχει πραγματικά ανάγκη την ψυχαγωγία και την τέχνη σε όλες τις μορφές της μετά από αυτήν τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Να είμαστε όλοι υγιείς, να έχουμε όρεξη, να ξαναβρεθούμε όλοι με όλους όπως πριν και επιτέλους να χαρούμε όλοι ξανά τη ζωή. Στο χέρι μας είναι και πιστεύω θα συμβεί.
- Αν όλα πάνε καλά, ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Εύη Σταματίου: Τα σχέδια μας είναι πολλά και δεν είναι μόνο θεατρικά. Πειραματιζόμαστε με τον φακό, γράφουμε, εικονογραφούμε, θα κάνουμε ραδιόφωνο…Και φυσικά μια κωμωδία που θα μας λυτρώσει από όλο αυτό που έχουμε περάσει σχεδόν ένα χρόνο τώρα.
Ήβη Κατσούνη: Το επόμενο έργο μας είναι ήδη στα σκαριά, ελπίζουμε την επόμενη καλλιτεχνική σεζόν να καταφέρουμε, κορονοϊού επιτρέποντος, να βρεθούμε ξανά κοντά στο κοινό μας.
Νίκος Αγγελακόπουλος: Αν και αποφεύγω να κάνω σχέδια και πόσο μάλλον να τα λέω, θα πω κάτι γενικό. Θεατρικές πρόβες σύντομα!
- Μια ευχή!
Εύη Σταματίου: Να βρίσκουν πάντα το φως. Οι εποχές που ζούμε είναι σκοτεινές αλλά το φως βρίσκεται γύρω μας. Στους ανθρώπους που αγαπάμε, σε αυτά που μας φτιάχνουν τη διάθεση, σε καινούργιες ευκαιρίες που προκύπτουν μέσα από τις δυσκολίες, υπάρχει πάντα κάτι καλό να βγει από μια δοκιμασία. Και να θυμόμαστε πως αυτή η δοκιμασία είναι περαστική.
Ήβη Κατσούνη: Αυτό που θέλω να ευχηθώ είναι να τελειώσει όσο γίνεται πιο σύντομα και πιο ανώδυνα για όλους αυτή ή δύσκολη περίοδος που διανύουμε. Καλή δύναμη, υπομονή και καλές γιορτές σε όλον τον κόσμο!
Νίκος Αγγελακόπουλος: Υγεία εύχομαι σε όλους πάνω απ΄ όλα! Να είμαστε δυνατοί σε κάθε πρόκληση, να ξεπερνάμε όποιο εμπόδιο προκύπτει. Υπομονή με την καραντίνα, για να μπορούμε στο μέλλον να είμαστε με όλους όσους αγαπάμε και να γνωρίσουμε και άλλους ανθρώπους. Εύχομαι να ανταμώσουμε σύντομα, ηθοποιοί και θεατές, να δώσουμε ζωή στο θέατρο.
Πηγή: stereanews.gr