Δεν είμαι σίγουρος αν η πρόσφατη συνάντηση στη Νέα Υόρκη μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν ήταν μια χαμένη ευκαιρία, και αυτό διότι δεν φαίνεται να υπήρξε πραγματικά κάποια ευκαιρία. Μα, να διερωτηθώ, ευκαιρία για τι; Από ποιους και με ποιο σκοπό; Αυτά παραμένουν άγνωστα.

Οι δύο ηγέτες επαναλαμβάνουν τις συναντήσεις τους πιο συχνά απ’ ότι στο παρελθόν και φαίνεται να έχουν παραμερίσει τις παλιές επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις τους μπορεί να μην είναι πια τόσο τεταμένες, με τις διαμάχες στο Αιγαίο να έχουν περιοριστεί. Ωστόσο, η ιδέα ότι είναι πιθανό να καταλήξουν σε μια συμφωνία είναι παραπλανητική. Δεν έχει χαθεί κάποιο περιουσιακό στοιχείο που χρειάζεται να βρεθεί.

Η σημερινή κατάσταση δείχνει τη χώρα μας να έχει ενισχυθεί διεθνώς μετά την προηγούμενη κρίση, με νέους εξοπλισμούς που δημιουργούν μια πιο ισχυρή ισορροπία δυνάμεων. Εντούτοις, υπάρχουν ακόμα φωνές που προειδοποιούν για ανύπαρκτες προδοσίες και παραχωρήσεις. Αξιοσημείωτο είναι πως αν η Τουρκία είναι αμετακίνητη, το ίδιο ισχύει και για εμάς. Δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα μπορούσε να παραβλέψει τις θέσεις της Τουρκίας αναφορικά με το Αιγαίο ή το Κυπριακό.

Η σύντομη συνάντηση στη Νέα Υόρκη δεν προσέφερε νέες γνώσεις. Η απαίτηση του Ερντογάν για αναγνώριση του “ψευδοκράτους” δεν αιφνιδίασε κανέναν και δεν βρήκε πολλούς υποστηρικτές. Παρόλα αυτά, το να υπάρχουν διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο ηγετών είναι καλύτερο από την απόλυτη σιωπή, αν και οι συζητήσεις αυτές δεν σημαίνουν απαραιτήτως ότι θα προκύψει κάποια συμφωνία.

Το διεθνές σκηνικό είναι ιδιαίτερα φορτισμένο, με τις συγκρούσεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή να τοποθετούν τις δύο χώρες σε σχεδόν αντίθετα στρατόπεδα. Παρά τις προσπάθειες να διατηρήσουν τις σχέσεις ήπιες, η πιθανότητα κοινής κατανόησης δεν είναι εύκολη. Οι διαπραγματεύσεις για τουριστικές βίζες και το Μεταναστευτικό μπορεί να είναι θετικές, αλλά η Τουρκία παραμένει εσαεί Τουρκία, ενώ εμείς δεν αλλάξαμε.

Πηγή: tovima.gr